Τίμου Μαλάνου: Ο ποιητής Κ. Π. Καβάφης, 1933

…Υπάρχουν πολλοί που φρονούν, ότι το Καβαφικό έργο δεν έχει καμμιά σχέση ή συγγένεια με τη νεοελληνική ποίηση. Μερικοί μάλιστα, μιλώντας για την τελευταία, αποφεύγουν να κάνουν μνεία του ονόματος του Καβάφη. Και όμως, το έργο αυτό δε μας επιτρέπεται να το θεωρήσουμε έξω απ’ τη νεοελληνική ποίηση. Είμαι της γνώμης ότι βγαίνει μέσ’ απ’ αυτήν, αλλ’ ως αντίδρασή της. Ένας Παλαμάς, λόγου χάρη, το απωθεί. Όμως τον δικαιολογώ. Είναι η αντίθετη ακριβώς όψη της ποιητικής του. Το βρίσκει αντιποιητικό… Τα έργα τους διαφέρουν ριζικά. Ο κοινώς εννοούμενος λυρισμός, η μεγάλη πνοή, η διακοσμημένη ρητορική δεν θα ήταν δυνατό να παραδεχτούν την πεζή έκφραση, την άρνηση της εικόνας, την αποκρουστική, συχνά, λιτότητα…



…Τα ποιήματα της πρώτης του δεκαπενταετίας, όχι μόνο δεν έχουν ίχνος πρωτοτυπίας, μα τουναντίον μας δείχνουν κι έναν μετριώτατο και ασήμαντο ποιητή, που ακολουθεί με ανοστιά, μπορώ να πω, τα ρωμαντικά βήματα των τότε ποιητών…Μη διαθέτοντας όμως (ο Καβάφης) την έμφυτη εκείνη πρωτοτυπία, με την οποίαν είναι προικισμένα μερικά υπέροχα πνεύματα, τη ζήση ως τεχνίτης με το μόνο μέσον που του απόμενε, δηλαδή εμπιστευόμενος το παν στο μυαλό του…. Αλλά το μυαλό του Καβάφη – κι αυτό είναι απαραίτητο να το προσέξουν πολύ εκείνοι, που θα γράψουν στο μέλλον γι’ αυτόν – που του επιδοκιμάζει την εκκεντρική του εμφάνιση ως ανθρώπου, έβαλε σε ίχνη ανάλογα και τα βήματα του ποιητή. Με άλλα λόγια, η εκζήτηση στα φερσίματά του, έγινε εκζήτηση και στην τέχνη του…

Δίφρος 1957,




απόσπασμα από το δοκίμιο του Τίμου Μαλάνου: Ο ποιητής Κ. Π. Καβάφης, 1933